Թուրքերը ռուսների հետ եկան՝ բա պիտի հանձնվեք․ Բռնի տեղահանված արցախցին բացառիկ մանրամասներ է պատմում

«Քրոջս երեխայի ձեռքը կոտրվել էր, խնդրել ենք, մի կերպ 10 լիտր բենզին ենք ճարել, որ երեխային հասցնենք հիվանդանոց։ Շատ վատ է եղել ամեն ինչը։ Բռնած ալյուրի տեսանկյունից, հացի, ձեթի, միայն մի խմելու ջուր կար։ Լույս չկար, գազ չկար։ Ուտելիք ընդհանրապես չկար։ Մեծ ու փոքր վիտամինից զրկված էինք»,-նշեց նա։

Iravaban.net զրուցակիցն ընդգծում է, որ իրենք այդքան պայքարել են, որ չլքեն Արցախը։

«Էլի դիամդրեցինք, պայքարեցինք, ասացինք՝ չէ, մենք պետք է ապրենք մեր հողում։ Ես ինքս մասնակցել եմ այդ ամեն ինչին, 5-6 օր շրջափակման մեջ եմ եղել։ Սեպտեմբերի 25-ին եմ դուրս եկել։ Չգիտեի ընտանիքս ուր է, ոչ ոքից տեղյակ չէի։ Գյուղը ռմբակոծում էին, երեխաներ զոհվեցին։ Եկա Ստեփանակերտ, մի քիչ կապը ավելի լավ էր, մի քանի անգամ զանգեցի, գտա ընտանիքիս։ Ոտքով գնացել, հասել եմ իրենց։ Ասացին, որ պետք է լքենք Արցախը»,-նշեց նա։

Կարենն ասում է, որ ինքը դիրքերում է եղել, երբ թշնամին սեպտեմբերի 19-ին սկսեց ռմբակոծել Արցախը։

 
«Միանգամից սկսվեց ու լայնամասշտաբ։ Ամբողջ տարածքով սկսվեց։ 3-4 վայրկյանի ընթացքում համատարած սկսվեց այդ ամեն ինչը։ Ռազմական ինքնաթիռով խփում էին, մենակ թե ջնջեին մեզ։ Սա պատերազմ չէր, սա ցեղասպանություն էր։ Սրան չես կարող ուրիշ մեկնաբանություն տալ, սա մեր աչքով տեսած ցեղասպանություն էր։ Մենք էլ ցեղասպանությունից մի կերպ փրկված ժողովուրդ ենք։ Ընկերներիս մորթել են, ես գնացել եմ իրենց հուղարկավորությանը։ Երեխա, մեծ, կին կապ չունի, բոլորին դանակահարել են։ Մարդկանց ականջներն են կտրել, գլուխներն են կտրել։ Շատ վատ բաներ ենք տեսել»,-պատմում է մեր զրուցակիցը։

Հարցին, թե ինչպե՞ս են իրենց ասել, որ պետք է վայր դնեն զենքերը և լքեն իրենց դիրքերը, Կարենն ասում է, որ իրենց ռուս խաղապահներն են ասել այդ մասին։