«Ծառայեմ, որ կարողանամ գլուխս բարձր իմ երկիր գնալ». նորակոչիկների կյանքը փրկած Արսեն Ազիզյանն անմահացել է Մատաղիսում

Գնացի դպրոց իր գործերը վերցնելու, տնօրենը չէր տալիս, ասում էր՝ դասարանի պարծանքն է, թող գոնե 9-րդ դասարանը վերջացնի, նոր մեկնեք: Բայց մեր մնալը չստացվեց: Այնտեղ ուսումը շարունակեց և դպրոցն ավարտեց:

Ատեստատը ստացավ, դրանից հետո մեր տանը երեք ամիս կռիվ էր: Ասում էր՝ վերադառնում եմ Հայաստան ծառայության, համաձայն չէինք»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Գայանեն՝ Արսենի մայրիկը: Խոստովանում է՝ Ռուսաստան մեկնելու նպատակներից մեկն էլ այն էր, որ Արսենը չծառայի, և հավելում է.

«Չգիտեմ էլ՝ մայրական բնա՞զդ էր, թե՞ ինչ, բայց չեմ ցանկացել, որ նա ծառայի: Փոքր տղայիս ծառայելու մտքից չէի նեղվում, իսկ Արսենի դեպքում այդպես չէր: Բայց նա հակադարձում էր՝ հայ եմ, հայը պետք է Հայաստանում ծառայի»:

Վերադառնալով դպրոցական տարիներին՝ մայրիկը վերհիշում է, որ տղան Հայոց պատմություն էր շատ սիրում: «Եթե քնից արթնացնեիր ու պատմության հետ կապված հարց տայիր, անմիջապես կպատասխաներ:

Սիրում էր նաև «Հայոց լեզու» և «Հայ գրականություն»: «Խատուտիկ» թերթ կար: Բանաստեղծություն էր գրել, տարել դասղեկին, հարցրել՝ լա՞վն է, մայրիկիս մասին է, թերթում կհրատարակե՞ն: Այն տպագրվել էր թերթում, «Խատուտիկի» այդ համարը դասղեկը պահել էր, այս դեպքերից հետո ինձ փոխանցեց: Ուզում էր բարձրագույն կրթություն ստանալ:

Երբ հարցնում էի, թե որտեղ է ուզում սովորել, ասում էր՝ ծառայությունից կվերադառնամ, պարզ կլինի, դեռ չեմ կողմնորոշվել: Պետք է կրթվեմ, լավ գործ ունենամ, հետո նոր իմ ընտանիքը կազմեմ»: Մայրիկը հավելում է՝ որդին սիրում էր «Պատմությունը», բայց գուցե ընտրեր ֆիզիկա-մաթեմատիկական ուղղությունը, քանի որ այդ առարկաները ևս ուսումնասիրում էր:

2019 թ. հունվարին Արսենը զորակոչվում է ժամկետային զինծառայության: Ծառայությունն անցնում էր Մատաղիսում, միայն երեք ամսով Արսենն Արցախից մեկնել է Վանաձոր՝ սերժանտական կուրսերի:

«Ծառայության ընթացքից որևէ դժգոհություն չի ունեցել: Ասում էր՝ մա՛մ, որ զինգրքույկս տեսնես, կզարմանաս, այնքան լավ բաներ են գրված, կզարմանաս, թե քո տղեն ինչ գրքույկ ունի, ինչպիսի ծառայող է: Շատ էր հպարտանում իր ծառայությամբ»:

Սկսվում է պատերազմը, Արսենը ծառայում էր, իսկ նրա ընտանիքը Ռուսաստանում էր: «Սեպտեմբերի 27-ին զանգահարեց, ինձ ոչինչ չասաց՝ մա՛մ, պապային ասա, թող ինձ զանգի, ուզում եմ իր հետ խոսել:

Հստակ գիտեի, որ եթե ուզում է հայրիկի հետ խոսել, ուրեմն մի բան այն չէ: Հայրիկի հետ խոսելիս ասել էր՝ կռիվ է սկսվել, պա՛պ, չգիտեմ, թե ինչ կլինի, քեզ շատ եմ խնդրում՝ լուրերին չհավատաս ու մամայիս լավ կնայես:

Երբ սեպտեմբերի 1-ին իրենց մոտ նորակոչիկներ էին բերել, Արսենին նշանակել էին նորակոչիկների սերժանտ: Երբ կռիվը սկսվեց, մտածում էի, որ գուցե նորակոչիկներին չտանեն առաջնագիծ, իմ տղան էլ իրենց հետ կլինի, ապահով կլինի: Ինձ ասել էր, որ զորամասում է, բայց թե որքան կմնան այնտեղ, չգիտեր:

Սեպտեմբերի 28-ին ինձ հետ կապվել չէր կարողացել, զանգահարել էր պապիկին՝ ես լավ եմ, ամեն ինչ նորմալ է, մամային կասես, թող չանհանգստանա: Դրանից հետո իրենից զանգ չենք ստացել»:

Արսենը զոհվել է հոկտեմբերի 1-ին: Մայրիկը պատերազմի ավարտից հետո Հայաստանում էր, արձակուրդ եկած նորակոչիկներից մեկն այցելել է տիկին Գայանեին: «Նրա մայրիկն ինձ փնտրել էր սոցցանցերում:

Մինչև Հայաստան վերադառնալս զանգահարեց ինձ՝ ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել, որ նման տղա եք դաստիարակել, եթե Արսենը չլիներ, երևի թե նորակոչիկներից որևէ մեկը ողջ չէր մնա: Տղաներն ընկել են շրջափակման մեջ, Արսենը և մյուս կրտսեր սերժանտը նորակոչիկներին չեն թողել խրամատից դուրս գալ, ճանապարհը մաքրել են, նրանց դուրս բերել, բայց դիպուկահարի կրակոցից Արսենը և կրտսեր սերժանտը զոհվել են: