Ես ամաչում եմ. Նաիրա Զոհրաբյանը՝ Փաշինյանի հետ․ Լուսանկար

5 տարի առաջ ունեինք Արցախ։
Ունեինք Հայաստան, որ ինչպես հիմա՝ ամեն օր շագրենի կաշվի նման չի պակասում։ Ունեինք պինդ ողնաշարով բանակ։Ունեինք Հադրութ ու Շուշի։
Ունեին միջազգային հեղինակություն, որից 5 տարում սարքեցին աշխարհաքաղաքական սեղանները մաքրելու ջնջոց։
Ու 5 տարի առաջ ողջ էին հազարավոր մեր որդիները, որոնց աչքերի մեջ վերջին անգամ դաջվեց մահվան Բայրաքթարը։

Ես ավելի մեղավոր եմ, քան էն հարյուր հազարավորները, որոնք սպասում էին իրեն այլեւս Մեսիա հռչակածի՝ «նախկինների թալանի «ատկատ» օպերացիային ու հունական ագորաների արդար դատերին»։
Ես ամաչում եմ այս նկարի համար։
Որովհետեւ այս հինգ տարվա դժոխքի մեջ ես ունեմ մեղքի իմ բաժինը։
Ու հեչ կարեւոր չի, որ իմ մեղքը մի հյուլեի չափ էր, երեւի։
Որովհետեւ, երբ հինգ տարում ողնաշար ունեցող Հայաստանից ու Արցախից սարքում են հաշմանդամասայլակին գամված հիվանդ, որի ապրելու օրերը կալկուլյատորով արդեն հաշվում են բոլորը, մեղքի շատ ու քիչ, մեծ ու պուճուր չի լինում։Այս օրերին, հինգ տարի առաջ, մենք պարանոիդալ էքստազի մեջ ինքնասպանություն գործեցինք՝ սպանելով ոչ թե մեր մարմինը, այլ մեր անվտանգությունն ու հայկական երկու պետությունները։

Իսկ դա ինքնասպանություններից ամենազազրելին է»։