Գալուստ Սահակյանը մահացավ և գնաց Երկինք: Այն, ինչ տեղի ունեցավ հետո, աննկարագրելի է: Այնտեղ Պետրոս Առաքյալը հանդիպեց նրան և ասաց.
— Բարի գալուստ, Գալուստ: Դուք դրախտի դարպասների մոտ եք, բայց այն վայրը, որտեղ դուք կանցկացնեք հավերժությունը, դեռ որոշված չէ: Ընտրությունը ձերն է: Ըստ կանոնների ՝ դուք պետք է մի օր անցկացնեք Դ ժո խքում, իսկ մի օր ՝ Դրախտում, որպեսզի հետո կատարեք ձեր ընտրությունը:
— Ինչո՞ւ այս ամենը: Այստեղ մտածելու բան չկա. Դրախտ, իհարկե:
«Կներեք, բայց կանոնները կանոններ են», — այս խոսքերով Պետրոսը քաղաքական գործչին առաջնորդեց դեպի Դ ժոխ ք: Նա մտավ անդրաշխարհի դարպասները և հայտնվեց գոլֆի կանաչ խաղադաշտում: Մոտակայքում կար մի գիշերային ակումբ, որտեղից դուրս եկան նրա նախկին հանրապետական գործընկերներն ու ընկերները: Նրանք հագած էին շքեղ կոստյումներ, նրանք ծիծաղում էին և վերհիշում Երկրի վրա եղած գեղեցիկ օրերը, երբ նրանք բոլորն անհոգ կյանք էին վարում և լավ գումարներ վաստակում : Շամպայն, խավիար, ծովախեցգետին, պար, գեղեցիկ աղջիկներ … Եվ պարզվեց, որ սա տանան ընկերական տղա էր: Բայց օրը ավարտվեց, և քաղաքական գործիչը ստիպված էր կրկին վերադառնալ դրախտի դարպասներ:
Դրախտում նույնպես վատ չէր. Հիանալի պարտեզներ, փափուկ ամպեր, հրե շտակները տավիղ էին նվագում և գեղեցիկ երգեր էին երգում: 24 ժամ անց Պետրոս Առաքյալը մոտեցավ Գալուստին ՝ պարզելու նրա վերջին ընտրությունը:
Նա մի քանի պահ մտածեց և ասաց.
— Անգամ չգիտեմ … Երբեք չէի մտածի, որ սա կասեմ … Բայց ես ընտրում եմ Դ ժո խքը:
Պետրոսը հոգոց հանեց և Գալուստին առաջնորդեց դեպի Դ ժո խքի դարպասները: Երբ նրանք ժամանեցին, Գալուստը զարմացավ. Գոլֆ չկա, ակումբ չկա, ընկերները ե ռում են կաթսաներում, սար սափելի հր եշներ են շրջում:
«Չեմ հասկանում», — ասաց քաղաքական գործիչը: — Ի՞նչ է պատահել, սա իմ տեսած դ ժ ոխքը չէ, երեկ այնքան լավ էր, գինի, աղջիկներ, պար, զվարճանք, իսկ հիմա․․
Սա տանան քրքջաց ու պատասխանեց.
— Իսկ ի՞նչ էիր ուզում, ծերուկ: Երեկ մեզ մոտ նախընտրական քարոզարշավ էր, և այսօր դու քվեարկեցիր: