Նազենի Հովհաննիսյանը թափանցիկ զգեստով Երևանի փողոցներով է շրջում (լուսանկար)

Երևանը` ծիծաղով ու փոշախառը քամիներով իսկական էր. շնչող օրգանիզմ: Հիմա դարձել է հազիվ հևացող ու կովիդի կամ այլ վախերից «չշփվող», մի տեսակ չապրող քաղաք: Երևանը եղել է միշտ տարիքով, բայց և երիտասարդ, իմ տեսած ամենաերիտասարդ քաղաքներից, հիմա կքել է բեռի, ծանրության և տրտմության տակ: Ծերացել է ասես: Կամ ես եմ ծերացել և չեմ զգում էն շատրվանների խոնավի օդը, անձրևից հետո կանաչը, արևի վառած ասֆալտն ու մարդկանց ջերմությունը` մեկը մյուսին ու քաղաքին:
Հոտը փոխվել է Երևանի: Մենակության հոտ է:
Հ.Գ. Քայլում էի ու պատահական, անծանոթ մարդկանց ժպտում, ուզում էի ասել « մենք նույնն ենք եղբայր, մի մեկուսացիր քո մեջ, դու մենակ չես, ինձ էլ մենակ մի թող, ախր մենք նույնն ենք, մեր քաղաքում... գոնե մենք պիտի մնանք նույնը»...(NH) Երևանը, իմ հավերժ մուսան...